Tweedonker

Een nieuw woord dat onaangekondigd aanklopte en mij verraste, inmiddels ruim een jaar geleden. Het bleek de benaming voor een situatie die ik al wel goed kende, de toestand verglijdend tussen licht en donker. Waarin de dingen verschijnen en verdwijnen.
Tweedonker is een grenzeloze omstandigheid en een urgente ruimte waarin onze beelden zich ontwikkelen en ontstaan. Het is een gebied dat ons opzoekt en dat we ook zelf opzoeken om samen met de materialen die ons begeleiden onze relatie met de wereld te onderzoeken en daaraan inhoud en vorm te geven. Het is zoals Udona beschrijft ‘Het gebied dat onbereikbaar blijkt maar er wel is en je vaak raakt op de momenten wanneer je er niet op bedacht bent. Het gevoel dat je hebt wanneer je iets ziet maar niet meteen weet waarnaar je kijkt en wanneer je het wel ziet en weet, je het niet meer kunt ont-weten.’ Remco omschrijft het liever als ‘Troebelheid … waarin je door kan blijven kijken en nieuwe dingen ontdekt. Het gaat om het schilderen, het kijken en het ontdekken. En dan komt het gevoel dat het je pakt, soms niet gelijk maar pas na dagen kijken zonder het aangeraakt te hebben.’

Alle werken in deze tentoonstelling hebben zichzelf gered in de schemering van licht en donker en zijn licht en donker tegelijk geworden. Zichtbaar en met hun eigen schaduw.

Hieke Luik
Remco Dikken