Sabina Timmermans (’s-Hertogenbosch, 1984) schildert vanuit een diepmenselijk verlangen naar natuur. Tijdens haar reizen door Azië en Noorwegen genoot ze van het landschap dat zich uitermate leende voor escapistische dagdromen, maar ze ervoer ook aan den lijve de ontberingen van datzelfde landschap. Die dualiteit, het verlangen en de angst, probeert ze te vangen in een beeld. Want een jungle is geen leefruimte voor de mens. We hebben nu eenmaal ordening nodig, beschutting, veiligheid.

In haar schilderijen tast ze de grenzen af tussen cultuur en natuur, tussen binnen en buitenruimte, oerwoud en tuin, gevaarlijk en veilig. Ze speelt met de bedrieglijkheid van een prachtige brok natuur door onaffe stukken, of transparant geschilderde delen waardoor je als kijker door het beeld prikt. Niets is wat het lijkt, niet in het landschap maar ook niet in het schilderij. De kunstenaar voert een innerlijke strijd met het bedrog van de voorstelling: het schijnen en verdwijnen. Ze rommelt met de schilderkunstige diepte, met transparantie, met voor- en achtergrond. En in die bewuste vaagheden speelt de schilder een spel met tijd en vergankelijkheid.

Ze maakt ons als kijker deelgenoot van haar oerverlangen om op te gaan in het ongerepte en één te worden met onze natuur. Tegelijkertijd toont ze pijnlijk ontnuchterend de onmogelijkheid daarvan.

Fragmenten uit tekst 'Monstera Deliciosa', Rebecca Nelemans