martijn lucas van erp

Fantasielandschappen schilderen gaf me de afgelopen decennia alle ruimte om sfeer en kleur te componeren en zo m’n verhaal te vertellen, maar de afgelopen jaren werd weer erg duidelijk dat alles veranderlijk is. De lockdowns brachten momenten om te overdenken: waarom schilder ik? Waarin doet m’n werk concessies? Met welke werken omring ik me het liefst? De antwoorden leken verborgen maar waren er altijd al. Eerlijk is de olieverf en het gevoel bij de kleur. Ik hou van het zien van kleurstellingen die al doende ontdekt worden, geschilderde vlakken en zuivere kleuren die niet zijn weggemoffeld of zichzelf moeten verbergen achter een vooropgesteld figuratief verhaal. Dat einddoel wil ik niet al vermoeden, maar liever verrast worden door hoe het schilderij ontstaat, hoe het groeit. Het is een spel van zoeken door middel van schilderen en kijken, laag over laag, het krijgt zo een eigen karakter. Hoe meer ik zoek en het schilderproces maar laat gebeuren, de strijd van het niet weten aanga en zie hoe uiteindelijk iets zuivers ontstaat, hoe verrassender en intenser het schilderij uiteindelijk wordt. Ineens resoneert het in m’n binnenste en dan wil ik er uiteindelijk enkel nog naar kijken en het schilderij in de buurt hebben. Het schilderij geeft zo als het ware aan wanneer ik er vanaf moet blijven.

Deze werken groeiden in lagen om zoveel mogelijk zichzelf te worden, om een doel te dienen op eigen voorwaarden, gericht op de taal van verf en kleur die je iets laten voelen in plaats van dat het iets anders voorstelt dan dat het is, zoals bijvoorbeeld geschilderde wolken of bomen.
Deze werken zijn gemaakt op zoek naar een motivatie die van binnen komt, en zo min mogelijk gericht op een vooropgesteld plan.

Martijn Lucas van Erp, 3-2022